Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. ( Nr 78, poz. 483 ze zm.) Art. 146 Rada Ministrów prowadzi politykę wewnętrzną i zagraniczną Rzeczypospolitej Polskiej. Do Rady Ministrów należą sprawy polityki państwa niezastrzeżone dla innych organów państwowych i samorządu terytorialnego. Rada Ministrów kieruje administracją rządową. W zakresie i na zasadach określonych w Konstytucji i ustawach Rada Ministrów w szczególności: zapewnia wykonanie ustaw, wydaje rozporządzenia, koordynuje i kontroluje prace organów administracji rządowej, chroni interesy Skarbu Państwa, uchwala projekt budżetu państwa, kieruje wykonaniem budżetu państwa oraz uchwala zamknięcie rachunków państwowych i sprawozdanie z wykonania budżetu, zapewnia bezpieczeństwo wewnętrzne państwa oraz porządek publiczny, zapewnia bezpieczeństwo zewnętrzne państwa, sprawuje ogólne kierownictwo w dziedzinie stosunków z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi, zawiera umowy międzynarodowe wymagające ratyfikacji oraz zatwierdza i wypowiada inne umowy międzynarodowe, sprawuje ogólne kierownictwo w dziedzinie obronności kraju oraz określa corocznie liczbę obywateli powoływanych do czynnej służby wojskowej, określa organizację i tryb swojej pracy. Art. 148 Prezes Rady Ministrów: reprezentuje Radę Ministrów; kieruje pracami Rady Ministrów; wydaje rozporządzenia; zapewnia wykonywanie polityki Rady Ministrów i określa sposoby jej wykonywania; koordynuje i kontroluje pracę członków Rady Ministrów; sprawuje nadzór nad samorządem terytorialnym w granicach i formach określonych w Konstytucji i ustawach; jest zwierzchnikiem służbowym pracowników administracji rządowej. Ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 392 ze zm.). Ustawa o Radzie Ministrów kształtuje ogólne ramy kompetencji kontrolnych członków Rady Ministrów w administracji rządowej poprzez ujęcie nadzoru i kontroli ministra nad działalnością podporządkowanych organów, urzędów i jednostek (art. 34); nadzoru ministra nad działalnością urzędów centralnych (art. 35) i terenowych organów administracji (art. 7 ust. 4 pkt 2), a także możliwości tworzenia w ministerstwach w szczególności komórki: kontroli, skarg i wniosków, audytu wewnętrznego (art. 39 ust. 3 pkt 2). Ustawa z dnia 15 lipca 2011 r. o kontroli w administracji rządowej (Dz. U. Nr 185, poz. 1092) Ustawa o kontroli w administracji rządowej, obowiązująca od 1 stycznia 2012 r., jest pierwszym po 1989 r. aktem prawnym kompleksowo regulującym zasady i tryb prowadzenia kontroli przez organy administracji rządowej. Przyjęcie tej ustawy jest wyrazem podniesienia rangi kontroli instytucjonalnej w administracji rządowej, a określony w przepisach ustawy cel kontroli, jakim jest nie tylko usunięcie nieprawidłowości, ale również usprawnianie kontrolowanych zadań czy jednostek, stawia kontrolę w rzędzie istotnych narzędzi służących doskonaleniu funkcjonowania administracji. Ustawa, poprzez określenie jednolitych zasad i procedur, zgodnych z międzynarodowymi standardami w tym zakresie, porządkuje system kontroli w administracji rządowej. Wprowadza jeden, wspólny tryb prowadzenia kontroli, określa organy właściwe w sprawach kontroli, reguluje uprawnienia i obowiązki kontrolującego i kontrolowanego oraz sposób dokumentowania kontroli i jej wyników. Określona w ustawie procedura kontrolna w zakresie: sposobu dokumentowania wyników – wprowadza opracowanie jednego dokumentu łączącego w sobie elementy prezentacji ustalonego stanu faktycznego oraz oceny kontrolowanej działalności; ochrony osób informujących o nieprawidłowościach – wprowadza rozwiązanie umożliwiające zachowanie anonimowości osobom składającym wyjaśnienia; kontradyktoryjności procesu kontrolnego – przewiduje możliwość przekazywania projektu wystąpienia pokontrolnego byłemu kierownikowi jednostki kontrolowanej, odpowiedzialnemu za stwierdzone nieprawidłowości. Ustawa uregulowała kompetencje Prezesa Rady Ministrów do koordynacji działalności kontrolnej organów administracji rządowej, poprzez skonkretyzowanie w art. 8 uprawnień Prezesa Rady Ministrów w tym obszarze. Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) Szef Służby Cywilnej może zwrócić się do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli w zakresie zadań wynikających z ustawy o służbie cywilnej. Kontrola ta od 1 stycznia 2012 r. przeprowadzana jest w trybie ustawy o kontroli w administracji rządowej. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tj. z 2017 r. poz. 2077 ze zm.). Ustawa o finansach publicznych między innymi uregulowała kompetencje w zakresie: sprawowania przez dysponentów nadzoru i kontroli w częściach budżetowych (art. 175 ust. 1): nad całością gospodarki finansowej podległych im jednostek organizacyjnych, w tym nad dokonywaniem przez te jednostki wstępnej oceny celowości poniesionych wydatków oraz realizacją właściwych procedur; wykorzystania dotacji udzielonych z budżetu państwa; realizacji zadań finansowanych z budżetu państwa; efektywności i skuteczności realizacji planów w układzie zadaniowym na podstawie mierników stopnia realizacji celów. przedmiotu nadzoru i kontroli(art. 175 ust. 2): prawidłowość i terminowość pobierania dochodów; zgodność wydatków z planowanym przeznaczeniem; prawidłowość wykorzystania środków finansowych, w tym zakres zrealizowanych zadań; wysokość i terminy przekazywania dotacji; prawidłowość wykorzystania dotacji udzielonych z budżetu państwa, pod względem zgodności z przeznaczeniem oraz wysokości wykorzystanej dotacji a stopniem realizacji zadań przewidzianych do sfinansowania dotacją z budżetu państwa. kontroli zarządczej w jednostkach sektora finansów publicznych stanowiącej ogół działań podejmowanych dla zapewnienia realizacji celów i zadań w sposób zgodny z prawem, efektywny, oszczędny i terminowy (art. 68 – 71). audytu wewnętrznego, jako działalności niezależnej i obiektywnej, której celem jest wspieranie ministra kierującego działem lub kierownika jednostki w realizacji celów i zadań przez systematyczną ocenę kontroli zarządczej oraz czynności doradcze (art. 272 – 296). Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (tj. z 2017 r. poz. 2234 ze zm.). Ustawa o wojewodzie i administracji rządowej w województwie kształtuje ogólne ramy kompetencji kontrolnych w administracji rządowej (w tym kryteria kontroli) na poziomie wojewódzkim poprzez ujęcie kontroli zadań z zakresu administracji rządowych realizowanych przez: jednostki samorządu terytorialnego, realizowanych przez nie na podstawie ustawy lub porozumienia z organami administracji rządowej. (art. 3 organy rządowej administracji zespolonej w województwie w zakresie zadań wynikających z ustaw i innych aktów prawnych wydanych na podstawie upoważnień w nich zawartych, ustaleń Rady Ministrów oraz wytycznych i poleceń Prezesa Rady Ministrów (art. 28 ust. 1 pkt 1); organy samorządu terytorialnego i inne podmioty, realizowanych przez nie na podstawie ustawy lub porozumienia z organami administracji rządowej (art. 28 ust. 1 pkt 2); organy niezespolonej administracji rządowej działające w województwie w ramach wykonywania zadań wynikających z ustaw i innych aktów prawnych wydanych na podstawie upoważnień w nich zawartych – jednakże tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach (art. 28 ust. 2). Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (tj. z 2018 r. poz. 1559) Ustawa o służbie cywilnej wskazuje kompetencje dyrektora generalnego, jako odpowiedzialnego za sprawowanie nadzoru nad prowadzeniem kontroli i audytu wewnętrznego w urzędzie (art. 25 ust. 4 pkt 1 lit. h). Informacje o publikacji dokumentu Pierwsza publikacja: 16:13 Adam Nowakowski Wytwarzający/ Odpowiadający: Departament Kontroli i Nadzoru KPRM Pokaż historię zmian Tytuł Wersja Dane zmiany / publikacji Podstawy prawne 16:13 Adam Nowakowski Aby uzyskać archiwalną wersję należy skontaktować się z Redakcją BIP