Oto czym kończy się życie bez ślubu! Rafał przed laty mówił, że tylko miłość się liczy, że żaden urzędnik nie będzie mu zaglądał pod kołdrę, że do szczęścia nie jest mu potrzebna papierologia. Wierzył w to, kiedy związał się z Kasią - piękną, mądrą i zaradną. Po latach okaże się, że o ile ona była zaradna, to on naiwny - tak o sobie mówi. Chociaż wszyscy naokoło się rozwodzą, Rafał myślał, że oni zawsze będą razem. Ale po 15 latach wspólnego życia, ukochana wystawiła mu walizkę za drzwi. - Okazało się wtedy, że cały mój życiowy dorobek to ta jedna walizka i kilkanaście tysięcy złotych oszczędności na koncie. A przecież bardzo dobrze zarabiam. Myślałem sobie, jak mogłem do tego dopuścić, żeby w wieku 40 lat zostać bez własnego mieszkania, z kilkoma ciuchami i perspektywą zaczynania wszystkiego od nowa - mówi Rafał. Kiedy poznali się Kasia miała 25 lat. Właśnie kupiła mieszkanie w samym centrum Warszawy, piękne, duże, wysokie. Zamieszkał u niej, swoją kawalerkę na początku wynajmował, ale miał dość użerania się z lokatorami, więc w końcu ją sprzedał. Część pieniędzy przeznaczył na remont wspólnego mieszkania, a właściwie Kasi mieszkania, choć wtedy jeszcze myślał, że jest ono wspólne. Kupił nowe meble, wyposażenie. Za część pieniędzy wybrali się w podróż do Brazylii, a za rok do Nowego Jorku. Lubili podróżować. A na to były potrzebne pieniądze. Kasia spłacała wysoki kredyt za mieszkanie, więc żyli za jego pensję. Twoje to, co na papierze Kilka lat temu zauważył, że co innego jest dla niego ważne. Chciał spokoju, proponował, żeby sprzedali mieszkanie i kupili dom za miastem. Ona ciągle miała nowe pomysły na życie i nie zamierzała zwolnić tempa. Ostatnie wakacje przed rozstaniem spędziła z przyjaciółką, wybrały się do Włoch, a on wyjechał na wieś do rodziców. Po powrocie Kaśka stwierdziła, że oboje chyba widzą, że ich drogi się rozeszły. Prosił, żeby dała jeszcze jedną szansę. Zgodziła się. Nadal mieszkali razem. Kłócili się, chociaż wcześniej w ogóle na siebie nie krzyczeli. Po jednej z awantur usłyszał, że ma się wyprowadzić, że ona wychodzi na dwie godziny, a jak wróci, chce być sama. - Pomyślałem, że wyjdę, a jak ona ochłonie, to może jeszcze będzie dobrze. Zabrałem tylko ciuchy i kosmetyki. Nie było dobrze. Zostawiłem wiele lat mojej pracy. Wyremontowałem to mieszkanie, utrzymałem nas, bo Kaśkę zżerał kredyt. I zostałem z niczym. Uświadomiłem sobie, że ona ma w ręku wszystkie asy - mówi Rafał. Twarde prawo, ale prawo Rafał od prawnika, usłyszał, że może domagać się zwrotu pieniędzy włożonych w remont mieszkania, ale musi pokazać faktury na swoje nazwisko. Zgodnie z literą prawa ani przeprowadzenie remontu, ani wspólne zamieszkiwanie, ani nawet łożenie na owe mieszkanie, nie są podstawą do nabycia praw współwłasności. O tym Rafał nie pomyślał. Po kilku tygodniach poszedł zabrać swój sprzęt, jest audiofilem, więc kupił dobry wzmacniać i kolumny. Ale zamki w drzwiach były już wymienione. Zadzwonił, żeby mu oddała chociaż część rzeczy, a ona na to, że wiele lat żył w jej mieszkaniu, to powinien wykazać odrobinę wdzięczności. Chciał, żeby oddała płyty, ale ona stwierdziła, że należą do niej. Napisała SMS-a, że jak będzie ją nachodził, to wezwie policję. - Gdybyśmy byli małżeństwem, to mógłbym walczyć o podział majątku, a tak nie miałem absolutnie żadnych praw. Wyszedłem na kompletnego głupka. Mam mieszkanie tylko dzięki temu, że rodzice sprzedali gospodarstwo po dziadkach. Serce mi pękało, kiedy pomyślałem, że nie będę mógł już tam pojechać. Dziś już moje motto życiowe nie brzmi "miłość jest cierpliwa, nie unosi się gniewem, nie szuka swego", ale "kochajmy się jak bracia, a liczmy jak Żydzi". Frajerem można być tylko raz w życiu - mówi Rafał. I póki śmierć nas nie rozdzieli Rafała doskonale mogłaby zrozumieć Weronika. Ona też została z jedną walizką i dzieckiem na ręku. Ona też mówiła, że tylko miłość się liczy, że wiele par żyje w związkach partnerskich i są szczęśliwi. Nie była wielką przeciwniczką wesel. Ślubu z Szymonem nie mieli, bo jego rodzice sprzeciwiali się temu małżeństwu. Nie chcieli wesela na którym będzie tylko jej rodzina. Tak jak jego rodzice nie chcieli zrozumieć, że nie dla Weroniki zostawił pierwszą żonę, tak teraz obwiniali ją o rozpad małżeństwa swojego syna, nazywali Kochanicą, nawet kiedy urodziła się córeczka. Po rozwodzie i podziale majątku kupił mieszkanie, w którym zamieszkała ich rodzina. - Od początku urządzaliśmy je razem. Wzięłam kredyt, żeby je wykończyć - 100 tys. złotych. Do dziś go spłacam. Teraz marzę, żeby mieć chociaż połowę tej kwoty - mówi Weronika. Samochód również był na jej partnera, bo to on głównie prowadził. Działkę nad morzem kupili wspólnie. Akt własności był na oboje. I to jedna rzecz jaka została z ich wspólnego majątku po śmierci Rafała. Dzięki temu mogła... spłacić swoją niedoszłą teściową. - Razem byliśmy ponad 10 lat. Nasze życie niczym nie różniło się od życia przeciętnej rodziny. Pracowaliśmy, wychowywaliśmy dziecko. Mówiliśmy nawet o tym, żeby wziąć cichy ślub cywilny, tylko my i świadkowie. Nie zdążyliśmy. Szymon zginął w wypadku samochodowym - mówi Weronika. Kochanica nie ma głosu Pogrzeb postanowiła zorganizować matka i była żona, chociaż Weronika zapewniała, że poradzi sobie. Na pogrzebie nie rozmawiały z nią, kondolencje złożyli tylko ich wspólni przyjaciele i jej rodzina. Weronika nie poszła nawet na pożegnalny obiad. Bolało, bo przecież Julka to ich wnuczka. Wróciła do swojego domu, gdzie wszystko przypominało jej Rafała. Tutaj czuła się bezpiecznie. Ale po trzech tygodniach od pogrzebu odstała pismo od prawnika niedoszłej teściowej, która żądała, żeby wyprowadziła się z domu jej syna. - Zbaraniałam. Myślałam, że to nieprawda, że ona nie może mi tego zrobić. Próbowałam rozmawiać, ale się nie dało. Nie wiem, skąd znalazłam wtedy siłę, żeby iść z nią na wojnę - mówi Weronika. Weronika wysądziła część ich wspólnego majątku, który należał się córce, bo w świetle prawa Weronice nie należało się nic. Teściowa próbowała udowodnić, że dziecko nie jest Szymona. Proces trwał dwa lata. Weronika była wykończona. Sprzedała swoją i córki część działki nad morzem, zaciągnęła kredyt na 30 lat. Dzięki temu może teściowej spłacić mieszkanie, z którego nie chce się wyprowadzać, bo to ich dom. - Szymon w grobie się przewraca, jak widzi, co wyprawia jego matka. Mam ogromny żal do jego rodziców. Ale też i do siebie - za brak wyobraźni. Przecież to wszystko można było uregulować na wypadek śmierci. Ale czy zdrowym młodym ludziom, którzy się kochają, chce się o tym myśleć? Żałuję, że nie zalegalizowaliśmy tego związku chociaż w USC. Dzisiaj wiem jedno, związki partnerskie dobre są dla młodych ludzi, którzy jeszcze chcą się bawić, ale nie dla rodziny, która buduje wspólną przyszłość i wspólny majątek - mówi Weronika.